1 oktober 2012

Beroofd

“Huh? Waar is mijn tas??!!” Ik kijk onder het terrastafeltje. Die van mijn reisgenote staat er nog, maar de mijne is verdwenen. Even denk ik nog dat ik 'm op het toilet ben vergeten. Maar nee, hij stond echt naast me. En nu is 'ie weg.

“Mijn telefoon,” kreun ik. “Mijn autosleutels! Mijn autopapieren! “Mijn PASPOORT!” Alles zat in die tas. We zouden even een koffietje doen, totdat we in het appartement konden. Shit! Waarom had ik niet nog beter opgelet? En hij stond toch tussen ons in?

Volledig in paniek – mijn gezicht heeft denk ik de kleur groen - spoeden we ons over het drukke plein naar het politiebureau. Een agent die in eerste instantie nors lijkt, blijkt vriendelijk en erg bereid om ons te helpen: "Fenka tell mi, gow match monnie was in your wallit?" Ook staat er een computer waarmee ik mijn bankpassen en telefoon kan blokkeren. Langzaam kom ik bij, voel me minder groen, slechts een beetje beige nog.

Dan heb ik mijn volgende paniekaanval: de toegangscode van het appartement! Die zat ook in mijn tas. Ik zoek in mijn mailbox het telefoonnummer van de eigenaresse. “Die code moet veranderd, anders staat die dief dadelijk in onze kamer!” De vrouw reageert kalm en heeft een verassende mededeling: mijn tas is gevonden. In een restaurant in de buurt.

Even later stapt een brede, stoere agent met mijn handtas het bureau binnen. Alles zit er nog in, behalve natuurlijk mijn telefoon en dure merkzonnebril (het goedkope H&M-zonneding was blijkbaar de moeite niet waard). En mijn bankpassen zijn weg, en 60 euro. Maar wel heb ik mijn portemonnee, rijbewijs, autosleutel en –papieren nog. En vooral, mijn paspoort. “Dat scheelt je 3 uur bij de ambassade,” zegt de agent.

Ongelooflijk. Ben je net beroofd, heb je jezelf een koppijn ‘gepaniekt’ en verlaat je uiteindelijk toch met een opgelucht gevoel het politiebureau. Met de tassen op schoot bestellen we twee vinhos op de goede afloop.

Praça Rossio in Lissabon. Mooi, maar opletten dus.

11 september 2012

I have dream: ITGWO

“Wat leeeeeeuk! Nou, dit is echt leeeeeeuk, moet je kijken!” Een vrouw buigt zich over een gedicht in het strandzand en richt zich tot haar vrienden die meters verderop op hun handdoek liggen. Ze heeft een strak wit hemd aan dat voor badpak moet doorgaan. Dat het badpak terwijl ze terugloopt omhoog kruipt en de string met haar witte billen laat zien, deert de vrouw niets.

Tegen de duinwand achter het vriendengroepje, staat een grote houten keet met een podium. Artiest Spinvis geeft er een optreden, samen met een kunstenares. Ze speelt viool op een touw dat aan een vlieger vastzit. Ik lig in een echte bikini met een tijdschrift op een kleedje. Het is zondagochtend op Vlieland, ik ben op Into the Great Wide Open (ITGWO).

Strandgedicht.

Vrijheid
Muziek, kunst, vrijheid. Het lijken termen uit vervlogen hippietijden, maar op Vlieland vind je ze even terug. ITGWO is een van de leukste, of misschien wel hét leukste festival dat ik ooit heb bezocht. Onbekende, minder bekende en bekende bands, singer/songwriters, kunstenaars en vertellers verzamelen zich gedurende een weekend op het kleine eiland. Normaal gesproken heeft het maar zo’n 1.100 inwoners. Nu lopen, fietsen, logeren en kamperen er nog eens 5.000 festivalgangers. Dat lijkt veel, maar is het uiteindelijk niet. Her en der sta je een keer in de rij voor een drankje, maar ruimte en gemoedelijkheid overheersen. En ook erg 'hippie': ik merk dat ik iedereen lief en aardig vind, ook zonder alcohol.

Muziek in Vuurboetsduin.

Van alles wat
ITGWO doet bovendien niet mee aan het ‘zien en gezien worden’, zoals bijvoorbeeld op de Amsterdamse Parade. Dus geen überhippe toestanden met grote Ray Ban zonnebrillen, cowboylaarzen en -hoeden en King Louis jurkjes, maar gewoon van alles wat. In stijl en zeker ook in leeftijd. Wel opvallend: een knot of kort haar voor de dames, terwijl de heren het met een baard en/of warrig haar juist steeds meer laten hangen.
En de Vlielanders, wat vinden die ervan? Die lijken alles rustig te ondergaan. Laten zich echt door ons niet gek maken. Zijn de huurfietsen op? Dan laten we toch even een paar boten met nieuwe komen? Hoe laat ze er zijn, weet niemand precies. Dat hangt af van het getij en van de wind. Relaxte lui, die Vlielanders.

Sterrenhemel
In het decor waartegen ITGWO zich afspeelt smelten natuur en cultuur samen. Het bescheiden podium met de toepasselijke naam ‘Naar Buiten’ ligt midden in het bos. Overdag al heerlijk, zeker als je wat schaduw zoekt voor de zon, die het hele weekend schijnt(!) Maar ’s avonds komt het bos pas echt tot leven door de grote lampen die in de takken hangen. Met boven ons een heldere sterrenhemel.

Slaapboot.

Wakker worden
Helemaal genieten is het in de ‘Vuurboetsduin’, een podium in een duinpan naast de vuurtoren van Vlieland. Vanaf een natuurlijke tribune, met de zon op je bol kijken en luisteren naar een optreden. "Hello Flieleeeeeend", roept de Ierse zanger ons toe. Wij juichen en klappen. En dan slapen we, heel toepasselijk, ook nog op een grote boot, een klipper noemen ze die. Rustig wakker worden op het dek, tussen de andere gasten. En na- en bijpraten over wat je hebt gezien en nog gaat zien, terwijl je je tegoed doet aan een stevig ontbijt. Voor de jarige Limburgse puber zingen we vrolijk het 'Lang zal ze leven'.

Springen
Vlieland en ITGWO, een perfecte combinatie. Dit festival is veel meer dan ‘ok’, het is meer dan ‘gezellig’ of ‘goed’ of ‘geweldig’, het is beyond ‘leeeeeeuk!’ Het is een DROOM van een festival. Een droom, die eigenlijk pas begint zodra je weer  aan wal bent. Een droom waarin ik volgend jaar opnieuw van de boot af spring: Into the Great Wide Open!


Ik wil vooral weer 'komen'!

Vuurtoren van Vlieland.

Tooooet!

Nog meer kunst.

14 juni 2012

Terug van Weggeweest

Ik ben Terug van Weggeweest. Van Ver Weggeweest. Van Heel Ver Weg. Van Afrika. Van Egypte, Soedan, Ethiopië, Kenya, Tanzania, Malawi, Zambia, Botswana, Namibië en Zuid Afrika. Ik heb gefietst; van Caïro naar Kaapstad, dwars door deze 10 landen heen. Met de wind in de haren, de vaak hete zon op mijn bol. Door woestijnen, bossen, bergen en dorpen. En langs mensen, heel veel mensen. Die mij allemaal vriendelijk en soms minder vriendelijk begroetten, met hun prachtige witte lach. Fietsen door Afrika. Ik zal het nooit vergeten.

En nu ben ik Terug. Terug in Nederland, Terug in Amsterdam. Waar ik fiets door de stad, met de wind in mijn haren en de zon op mijn bol. Door drukke straten, langs grachten en kanalen. En langs mensen, heel veel mensen. Die soms vriendelijk en soms minder vriendelijk zijn, vooral als het regent. Fietsen door Amsterdam. Maar in gedachten ben ik nog Weg. Ver Weg in Afrika.

Meer lezen over mijn Afrikaanse avonturen? Bekijk mijn blog Tour d'Afrique 2012.

Malawi.