De Afrikaanse weg

Honger, oorlog, ziekte, overstromingen en andere ellende. Dat is toch vooral het nieuws dat we over Afrika krijgen. In het boek 'de Afrikaanse weg' reist journalist en filmmaker Ton van der Lee van Kaapstad naar Cairo. Zijn persoonlijke missie: een plek vinden voor zichzelf. Een plek waar hij zich thuis zal voelen. Maar hij heeft ook een hoger doel: oplossingen vinden voor Afrika. Oplossingen van de gewone mensen, niet van professoren en politici. 

Zijn eigen plek weet de rusteloze Van der Lee niet te vinden. Wel een aantal zinvolle antwoorden, van gewone en tegelijk bijzondere mensen. Wij westerlingen lijken het continent in ieder geval niet verder te brengen. Hoe goed onze bedoelingen ook zijn. We maken landen afhankelijk, en grissen grondstoffen weg die we aan diezelfde landen weer verkopen. Stuitend. Daarnaast heeft het toerisme en de macht van het geld een vernietigende uitwerking op de oorspronkelijke bevolking en op de natuur.

Toch is Van der Lee positief over de Afrikaanse toekomst. Die zit namelijk in de mensen zelf. En in hun tradities, die vaak ver afstaan van ons westerlingen. “Het is alleen nog een kwestie van tijd voor Afrika zichzelf zal durven te zijn en kracht zal weten te putten uit zijn eigen identiteit.” Ik help het hem hopen, heel erg.

Ook als je niet – zoals ik – 4 maanden door Afrika gaat reizen, zal dit boek je grijpen. Al was het maar omdat  je nu eindelijk ook meer gaat begrijpen van dit mysterieuze continent.

11-11-11

Vandaag heb ik in Amsterdam een stukje Brabant ontdekt. Een stukje van het dorp waar ik getogen ben. En het staat gewoon bij mij om de hoek, in het park. Al jaren zelfs, maar ik had het tot nu toe helemaal niet gezien.

Het is een beeld van een bokkenrijder. De bokkenrijders waren een middeleeuwse club dieven en plunderaars, die heel Brabant onveilig maakten. Wat dit met mijn oude dorp te maken heeft? Met carnaval krijgen alle steden en dorpen een andere naam. Mijn oude dorp heet dan Bokkendonk. Tada! Zie daar de connectie met de bronzen bokkenjongen in het park.

En laat het nu vandaag toch 11-11-11 zijn. Gekkenhuis! In Brabant dan. Want daar barst vandaag het carnavalsseizoen los. Voor wie van boven de rivieren komt, zal het een worst wezen. Maar ik krijg bij het woord alleen al een kleine kriebel in mijn buik. Aangewakkerd door visioenen van cafés en straten vol met blije mensen, die meedeinen op de hoempapamuziek, uitgedost in alle kleuren van de regenboog, proostend op het leven en op elkaar. 

De bokse rijder in het park kijkt triest. En zijn rijdier trouwens ook. Alsof ze zich toch niet helemaal op hun plek voelen, in dit park in Amsterdam. De afgelopen tijd maakte ik er af en toe een wandeling. Omdat ik me ook even niet zo lekker voelde, hier in Amsterdam. Die grote stad. Waar alles kan en alles mag. Waar je je groot, maar soms ook heel klein kunt voelen.

En dan komt ook het verlangen even terug. Naar het oude en vertrouwde. Naar vroeger. En vandaag, naar het mooie feestje carnaval. Waar alles kan en alles mag. Want je kunt het meisje wel uit Brabant halen, maar je krijgt Brabant niet uit het meisje. Alaaf!