Het mag dan de watjesroute zijn, hij was wel erg mooi. En omdat we toch de toeristische route deden, vonden we dat we het ons ook wel konden permitteren om onderweg uitgebreid foto’s te maken. Van de dieppaarse lavendelvelden, van de schitterende uitzichten over het dal (het was helder en je kon echt ver kijken), maar natuurlijk ook van onszelf in actie (voor een scherp beeld reden we om de beurt in slow motion voor de camera langs). Kortom, het was een prima dagje uit. Het was niet al te warm en soms kregen we wat extra verkoeling van de mistralwind.
Plotseling doemde hij op, de top van de Mont Ventoux! Het gevreesde maanlandschap, waar Tom Simpson in ’67 de uitputtingsslag verloor en het leven liet. Ons fietstochtje was voorbij, voor ons lag de klim der klimmen. Waren we tot dan toe amper een wielrenner tegengekomen, nu stikte het ervan. We voegden ons bij de andere dwazen. Nu is gemiddeld 8,5% stijgen sowieso afzien, maar de mistralwind – die in het kale landschap alle ruimte had – maakte het afschrikwekkend zwaar. Had je de wind recht van voren, dan suisde hij om je hoofd en was het moeilijk je benen nog rond te krijgen. Pakte hij je plotseling in de flank, dan maakte je met fiets en al een flinke zwieper opzij.
Halverwege hield ik even halt om te wachten op mijn zwager. Een jongen in clubtenue trapte me voorbij. Ver voorover gebogen hing hij over zijn stuur. ‘Wat een kútwind!’, riep hij uit.
De laatste bocht, voor de top. Even voor de leken: verwacht boven geen finishstreep met vlaggen, slingers en spandoeken. Er is namelijk weinig feestelijks. Alleen een winkeltje met een paar kraampjes. Het bewijs van je bijna onmenselijke inspanningen is een paal met een bord ‘Sommet du Mont Ventoux 1910 m’ erop, waar de renners elkaar dan ook continu fotograferen. Maar het uitzicht maakt dit alles meer dan goed.
De top was bereikt! Nu begon onze volgende uitdaging: de afdaling. Of eigenlijk, mijn uitdaging.
[cliffhanger]
